Benim Mezarlarımda Ölü Yok

Ve bir musibetten daha sonra, ben ve benden öte yalnızlığımla baş başa verişimin keyfindeyim. ^^

Dolunay sızarken perdenin arasından, sımsıkı olmuş bir düğüm çözülmek için can atar içten içe. Farklı bir boyuta geçmek ister ruh, isyanları başına gelenlere değil de başına geleceklerin askıda kalışınadır artık. Dünyanın en güzel cümlesine ağlamayı durdurmak senin görevin diye çırpar kanatlarını bedenin duvarlarına çarparak. Özgürlük isteği olarak anlamlandırmak sığ kalır böylesine canhıraş bir çırpınışı. İnsanın yeni bir boyuta geçtiğini bilmeden attığı adımların sonucunda karşısına çıkandan daha büyük sürpriz gelmiş midir başına şu hayatta? Hem de en buruk vedaların bile doğruluğuna ikna eden bir sürpriz.

Hoşgeldin be kızım, gözler yollarda kalmıştı. Umut kesilmiş üstüne toprağını atmıştı. Hissettiğin gölgenin nedeni üstüne atılan bu topraktan başka bir şey değildi zaten. Ama geldin ya sonunda, hiç bir şey için geç değil, ne mutlu sana kurtardın kendini senelerin enkazından. Şimdi dön ve bak yukarı doğru kazarak çıktığın toprağa ve son bir selam çak bıraktığın saf tohumuna... Artık ne yapılırsa yapılsın yenilenmeyecek bir şey olduğunu unutmadan, affederek uzaklaş yanından bu güzelliğin şimdi. Ne de olsa en iyi doktorları bile getirsen bir ölüyü diriltmek imkansızdır dimi? 

Mezarlarında hiçbir ölünün olmayışını kutla şimdi, gönlünde baharın büyüsüyle. Ve şiirlere ver kendini, rüzgara kaptır yine saçlarını, renklerle oyala güzel ruhunu. Haketmek değil mesele haketmemek de..  Mesele sadece hayatın farklı boyutlarında farklı nefeslerde olmak durumu. Bu durumun basitliğine zamanla alış kızım.

***

Benim mezarlarımda ölü yok; 

Hep yaşamış olanlar var.. 

Anılarımda bir yer 

Dinmeksizin acıyor

Günbegün

Bundan. 

Güldüğümü görenler 

Bana bakıyor

Görüyorum.. 

Ağlasam geçer

Biliyorum..

Ağlanmıyor. 

***.

Özdemir Asaf