Hayat beklemez (...)

Ben on yaşında falandım, odamın balkonundan vapurlar gözüküyordu. Henüz boyum kısa olduğu için sadece vapurları görebiliyordum. Ancak bir taburenin yardımıyla vapurların üzerinde kıpırdandığı denizin güzelliğine ulaşabiliyordum. Tabureye her çıkışımda, anneme bir gün bu çirkin tabureye ihtiyaç duymayacağımı belirtiyordum. Sanki o zamanlarda da annemin beni asla büyümüş olarak görmeyeceğinin farkındaymışım gibi, bu cümlemi sürekli tekrarlıyordum. Seneler geçerken mahallemize yeni yüzler taşınsın diye binalar yapılmaya başlamıştı. O zamanlar bu duruma çok sinirleniyordum. Bu yer kaldırmaz bu kadar insanı diye söylendiğim oluyordu. Gün geldi o hain binaların biri benim manzaramla arama dikildi durdu. E haliyle büyüyünce şöyle böyle olur hayalim de suya düşüverdi. Benim için tam bir hayal kırıklığıydı. Şimdilerde ise balkonumdan baktığımda boyumun uzamasına rağmen denizi görmek için hala o çirkin tabureden yardım almak zorunda kalıyorum. Zamanın bazı şeylere ilaç olmayışına çok güzel bir örnek olabilir bu yaşadığım. Bir başkasının planı, zamanla olur dediğin hayalini yere düşürüp üstüne basabiliyor bu hayatta. Bazen de tam tersi oluyor. Kontrolünü eline aldığın hayalinin zamanla daha iyiye gittiğini düşünüp yanılabiliyorsun. Aslında onun senin ellerinde çürüdüğünü göremiyorsun. Üstelik onu çürüten ne sensin ne de başkasının planları, onu çürüten senin her altından kalkamadığın sorumluluğunu kolayca üstünden çıkarıp atabildiğin yer "zaman" oluyor. 

Zaman ne bir katil ne de bir hırsız. Zamanın aslında kafamızda olan engellerimiz olduğunu anladığımız zamanlar artık buruşmaya yüz tutmuş ihtiyarlar oluyoruz ne yazık ki. Bunun farkında olsak bile gençken yani zaman hiç geçmiyormuş gibi gelirken bekleyerek vakit kaybediyoruz. Zaman bir katil değil, biz zamanın kör katilleriyiz. Bekleyişimizi birer hediye paketi sanıp onu bir gün açılması üzerine kuruyoruz. Kurduğumuz o sistemin bile belli bir kullanma süresiyle sınırlı olduğunu akıl edemiyoruz. Sonucunda da hüsrana uğrayıp modern depresyonlara giriyoruz.

Hayatta öğrendiğim bir şey varsa, o da mutluluğun kolay elde edilebilen bir şey olmadığıdır. Beklemek hareketsiz bir enerjidir, bedeni ve aklı yormaz, biraz da kaderci bakış açısına hapseder insanı. Bir gün bir şekilde herkes hayatın günü gelince açılmaya kurulu bir hediye paketi olmadığını, bekleyince sonucun mutlu edemeyebileceğini öğrenecek. Acı da olsa.

Evet ne diyodum? He modern depresyon.. Bir bilebilene sorarım şimdi 6 senenizi bekleyerek geçirdiğinizi düşünün ve sonra bunun b.ktan olduğunu fark ettiğinizi. O an hissetmeye başladıklarıyla depresyona alternatif neler yapar insan? Bilebilirseniz cevabı bana da söyleyiniz. 

Gökyüzü mavidir değişmez.

.