Meteor Yağmuru

Ağustos'un havalı bir günündeyim. Yok mecazı niyazı baya püfür püfür. Elimde limonunu sevdiğim kız birası. Ya cidden insan yalnızken neden çakır keyf olmaz? Kendimi hemen cevaplıyorum. Kendi kendine konuşmuyorsun da ondan. Hatta kendi kendine kavga edemiyorsun. Ben güzel kavga
ediyormuşum meğerse. Bundan bi 4 sene önce fark ettim. Hayatımın en can alıcı yürek hoplatan kavgalarını verdim. Yahu ne güzeldi. Hele üstüne içilen o limonlular. Onların bütünlemesi tamlaması itişmesi kakışması. 

Bence kavgaya dahil olan her iki tarafta kazanır. Kendine bu kadar yaklaşabildiğin, kendini savunabildiğin tek yer tartışmaların zirvesidir çünkü. Başka zaman kendini düşünmezsin bu kadar bak. Etrafında her şeyi hoş gören seni her şeyinle seven insanların olması büyük bi şans yalanına kanmayın derim. Beni dinleyin ve bir şeyi dibine kadar savunun. Fikir kabul edilebilir olmasa bile bu dünyada tek bir doğru olmayacağı için fikrin zamanla üstüne dikilmiş bambaşka tarz yaratacaktır. Şu "aynenci dünya"da bir fikrinin olması ve onu savunabileceğin cümlelerin olması kadar imza yaratacak başka bir tavır tanımıyorum.

Ve bu şekilde sevilmek.. Bu şekilde sayılmak, birinin seni çatık kaşlarının üstünden öpmesi..

Bir kere deneyin derim.


Bugün meteor yağmuru var. Oturdum bekliyorum. Biri taş atsın da çıkarayım içimdeki o sevimli avukatı. 

Özledim içime hapsettiğim huysuz ve tatlı kadını. 

Şerefine diyorum güzelim, bu taşlar çatık kaşlarının tam üstüne değsin.