Anı yaşamayı benimserken ölenlerden biri

Anı yaşamayı seversin,

geçmişe üzülürken, üstüne saatlerce konuşurken, kıyaslarken, öpemediğin adamın arkasından bakıp iç çekerken..

Anı yaşamayı seversin,

geleceğin risk analizinde boğulurken, yaşını hesaplarken, paranı yastık altı yaparken, elindeki kitabın kaç sayfası kaldığını merak ederken..

Anı yaşamayı seversin sen kıvır,

yalanıyla, ışıltısıyla, hele de uyuşturuyorsa eskiye çalan kafanı ve seni daha genç hissettiriyorsa baktığın gözler...

Anı çok güzel yaşarsın da zaten,

kanmak isterken tüm hücrelerin ve yoldan çıkmak için gerekli olan yeşilliğe ulaşmışsa saatin. Neden olmasın? Bırakırsın kendini güvenli güvensiz. Ne önemi vardır ki güvenin, zaten 25'i 35 yapmıştır yaşanmışlıklar. Hak görürsün kalabalıkta yolunu değiştirmeyi, karanlıktır da zaten.

Anı yaşamak istersin ama,

Kandıramaz seni karşındaki, saflığını al başına çal der gibi iter yine kendinden. Bilmem belki de acır uzaklaşır, belki de günah görür kendine gözlerine bakmayı bile. Bakarken gördüğü şey, kendi alışıklığının çirkinliğidir belkide. Sana dokunmayarak dünyanın en özel ve unutulup gitmeye mahkum olan masalına müdahale etmemiş hisseder kendini. Mutlu da olur kendince. Ve sen kıvır, yine yalnızlığına sadık birinin destansı kurtarış hikayesinin yan rolü olup saat 12 olmadan evine varır, annenin sen yokken özenle düzelttiği kareli nevresimine serilir, üstünden yazılan başka bir kurtarış masalı başlayana kadar ruhunu kapatır zincirin kırılmasını beklersin.

arayan beni masallarda bulsun*